Geta þeir lifa?
Lifun the mikill apa, eins og að öllum villtum dýrum, er mannleg mál. Þegar Lífskjör bæta getu þeirra til að varðveita náttúrulegt umhverfi og verur í það eykur líka. Spurningin er, miðað við hægur æxlun hlutfall af apa, hvort þeir vilja vera rudd fyrir náttúruvernd viðleitni getur náð árangri.
Einn af mikilvægustu skrefum er að vernda skógur heimili sín. Margir Afríku og Asíu hafa sett til hliðar land sem þjóðgarðar og náttúru varðveitir. Því miður, að stefna er ekki alltaf einfalt. Vernda landið kostar peninga og tekur mörg hollur fólk. Ríkisstjórnir fátækum löndum eru ekki fús til að læsa upp náttúruauðlindir, svo sem olíu, gas, steinefni og timbri, í þjóðgörðum, þegar svæðin gætu verið hagnýtt, að minnsta kosti til skamms tíma, í hagnaðarskyni. Þróunarlandanna verður að hafa efnahagslega hvata til að setja til hliðar dýrmætur land og vernda dýralíf.
Ein slík hvatning, að minnsta kosti fyrir górilla og simpansi, er Ecotourism (heimsækja sjaldgæf og hættu tegundir í sínu náttúrulega umhverfi). Dian Fossey fannst eina leiðin sem hún gæti vernda górilla hennar var með því að hóta að skjóta veiðiþjófur. Í dag, Ecotourism hefur verulega dregið úr poaching á fjallið górilla. Ferðamenn borga nokkur hundruð dollara á klukkustund til að sitja og horfa á hóp af villtum simpansi eða górilla. Tekjur af slíkum vistvæna fer aðallega til sveitarfélaga, sem gefur það sterka efnahagslega hvata til að vernda skóginn og apa þess. Sumir Ecotourism tekjur fer einnig til fólks, í formi heilsugæslu og dispensaries í þorpum nálægt skóginum.
Aðstoð heimamenn finnst þeir hafa hlut í framtíðinni dýranna á þeirra svæði goes a langur vegur átt að vernda þá. Því miður eru margir af þeim löndum þar sem mikill apa býr ekki aðeins léleg en einnig pólitískt óstöðug. Borgarastríð og hryðjuverk getur eyðilagt blómleg ferðaþjónustuna á einni nóttu. Til dæmis, árið 199
