Þegar vísindamenn unnið út uppbyggingu frumeindarinnar í upphafi 20. aldar, lært þau að öreindir haft raf sveitir á hvor aðra. Til dæmis, jákvætt hlaðnar róteindir gæti haldið neikvætt hlaðnar rafeindir á braut um kjarnann. Ennfremur, rafeindir eitt atóm dregist róteindir nálægum atóm til að mynda leifar rafsegulkraft, sem kemur í veg fyrir þig frá að falla í gegnum stólnum.
En hvernig virkar rafsegulfræði vinna á óendanlega svið í stórum heimi og þrusað á lotukerfinu stigi? Eðlisfræðingar hélt að ljóseindir send rafsegulkraft yfir stórum vegalengdir. En þeir höfðu til að móta kenningar að sætta rafsegulfræði á lotukerfinu stigi, og þetta leiddi til sviði skammtafræði rafsegulfræði (QED). Samkvæmt QED, ljóseindir senda rafsegulkraft bæði macroscopically og smásjá; þó, öreindir stöðugt skiptast raunverulegur ljóseindir á raf samskiptum þeirra.
En rafsegulfræði getur ekki útskýrt hvernig kjarninn heldur saman. Það er þar sem kjarnorku sveitir koma inn í leik.
Megi Nuclear Forces vera með þér
kjarna hvers atóm er úr jákvætt hlöðnum róteindum og hlutlausum nifteinda. Rafsegulfræði segir okkur að róteindir ætti hrinda hver öðrum og kjarninn ætti að fljúga í sundur. Við vitum líka að þyngdaraflið er ekki gegnt hlutverki á a subatomic mælikvarða, svo einhver önnur gildi verður til innan kjarnans sem er sterkari en þyngdaraflið og rafsegulfræði. Þar að auki, þar sem við skynjum ekki þetta afl á hverjum degi eins og við gerum með þyngdarafl og rafsegulfræði, þá verður það að starfa á mjög stuttar vegalengdir, segja, á mælikvarða frumeindarinnar.
Krafturinn halda kjarna saman er kallað sterkt afl, til skiptis kölluð sterk kjarnorku gildi eða sterk kjarnorku samskipti. Árið 1935 Hideki Yukawa byggð þetta afl og lagði til að róteindir samskipti við hvert annað og við nifteindum skipst ögn kallast Meson - síðar kölluð Pion -. Að senda sterkt afl
1950, eðlisf
